Özkan Günaydın / Zenci Bir İsa'nın İntihar Mektubu

Nepal'deki bir dini ayinde cüzdanımı çaldırıyorum.
Budapeşte radyosunda özgürlük türküleri.
Alkol ve ölüm telaşı yakamı bırakmıyor bir türlü.
Hristiyan Aristoteles gözlüklerimi kırıyor o ara, artık ben bir Osmanlı sürgünüyüm.
Bir akşamüstü yalnızlığımdan gideceğim diye ödüm kopuyor.
Mexico City'de tiryaki bir köpekten, bir şişe papaz karası şarap dileniyorum.
Yatağıma dökülen saçlarını saklayacağım.
Lizbon'da siyasi polislerin bastığı hücre evinden, Yahudi bir orospuyla camdan atlayarak kurtuluyoruz. 
Üstümdeki bulutlar veremliymiş gibi öksürüyor.
Güney Afrika'da isimsiz bir mezarda senin için yazdığım şiirleri okuyorum.
Annem hariç dünyadaki bütün kadınlar katildir" diyorum canlı yayına bağlandığım TRT ana haber bülteninde.
Aynalardan oluşan bir şehirde; insanlığın en büyük düşmanı aynaların kendisidir.
Ama ahlak kurallarınız, aynayı kıranları kurşuna diziyor.
Gidenler öyle mutlu gidiyorlar ki; kalanlar hatıra bulmakta o kadar da çok zorlanmıyorlar bile.
Savaş sonrası Berlin'de bir sonbahar yaprağı buluyorum, bunu da saklayacağım.
Mutlak hakikati bulmak için başladığım kariyerime, şimdi bir semt kahvehanesinde paket paket korkak sigaralar içerek devam ediyorum.
Sanırım ilkokul öğretmenim haklıydı, "ben olmamışım"
Şu hayatta başaramadıklarım, hayallerimi geçeli bi hayli çok oldu.
Hitlere de söyleyin peşimi bıraksın, çünkü ben artık birkaç kişiyim.

Belki II. Sargon'un Bâbil'i yağmalatacak ordusunun en başında, belki babası ölmüş kadınları çıplak teselli ederken.