Sao Paulo sokaklarındaki üç beş yalnız,Bizim sınıfın hiçbir zaman dersleri dinleyemeyen üç beş yalnıza
“Gelin birlikte bir hatıra fotoğrafı çekilelim” demiş.
O kadar yalnızdık işte
Böyle başlıyordu şiir.
Ve hatırlaya hatırlaya unutuyorum seni.
Yaşlı Anadolu’nun bir kasabasında havalanan başka güvercinin
İlk konacağı yerdir, benim dağınıklığım.
Dağınıklık, bir şeylere yetişememenin akrabasıdır bende
Başkasının mavisinde ne arıyorsun?
Kanatlarını açacak başka gökyüzü yok omuzlarımda.
Ellerim uygundur diye ellerine
Alnından öptüm ilk önce
İndim aşağıya burnundan öptüm
Üşenmedim hiç dudaklarından öptüm sonra
Üç kilometre yürüdüm boynu boyunca
Gördüm, Bir Cumhuriyet altını gibi beyazdı memeleri.
Nasılsa ben hiçbir zaman başaramadım bir şeyleri
Nasılsa sen hep geç kalıyordun okul çıkışlarındaki buluşmalara
Üzülme, bu çorak kavuşamamalarımız ne de olsa ikimizin.
Sana upuzun akşamlar getirdim.
Atilla İlhan’ın “An Gelir” şiirinden başka gidecek yerimiz mi var
İster gam de, ister çaresizliğim
Durup durup, bir çirkin kadını,
Sustuğu yerlerinden öpmek geçiyor içimden.
Sen de susar mısın?
Bugün bir kuşu kafesinden alıp,
Yaşlı Anadolu’ya yüzen herhangi bir trene bindirdim.
İlk giden kimse, her zaman en son o unutur
Hırsız politikacıların suçu yok bunda
Toplum polislerinin suçu var
Çat, çat, çat, çat, çat...
Tanrıların da suçu yok.
Küfürbaz sabahlardan geliyormuşum
Bilmiyorum başkalarının bildiği her şeyleri
Ve bizden başka acısı da yok bu şehrin
Dur gitme! Ne olur söyle bana
Sen gelmiş misin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder